Η Ελλάδα του Μνημονίου δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά της

Μεγάλη επιδείνωση καταγράφει έρευνα της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών και την υλική στέρηση παιδιών. Η σύγκριση μεταξύ 2009-2013 αποκαλύπτει μεγάλη αύξηση παιδιών που στερούνται τα απαραίτητα.
Διπλασιάστηκε στα χρόνια της κρίσης το ποσοστό των νοικοκυριών που δεν μπορεί να προσφέρει βασικά αγαθά στα παιδιά του. Το γεγονός πιστοποιεί ειδική έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ με την οποία συγκρίνει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί το 2013 έναντι αυτής του 2009.
Σύμφωνα με τα ευρήματα:
* Αύξηση παρατηρείται και στα ποσοστά των νοικοκυριών που δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι σε καθημερινή βάση (7,4% το 2013 από 4,0% το 2009), καθώς και τη δυνατότητα να καταναλώνουν νωπά φρούτα και λαχανικά μία φορά την ημέρα (4,4% το 2013 από 1,1% το 2009).
* Η μεγαλύτερη αύξηση καταγράφεται στο ποσοστό των νοικοκυριών που δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα συμμετοχής των παιδιών τους σε σχολικές εκδρομές, το οποίο ανέρχεται σε 25,4% το 2013 από 7,6% που ήταν το 2009. Αντίστοιχα, κατάλληλο χώρο για σχολική μελέτη δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους, για οικονομικούς λόγους, τα νοικοκυριά σε ποσοστό 18,4%, ενώ το 2009 το ποσοστό ήταν 11,7%.
* Από τα στοιχεία της έρευνας διαπιστώνεται ότι, τα νοικοκυριά με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών, παρέχουν στα παιδιά τους καινούρια ρούχα σε ποσοστό 98,7%, και δύο ζευγάρια υποδημάτων στο σωστό μέγεθος σε ποσοστό 99,3%. Με βάση τα στοιχεία της έρευνας, το 1,3% και το 0,7% των νοικοκυριών αντίστοιχα δηλώνει ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρέχει τα παραπάνω στα παιδιά του. Τα νοικοκυριά με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών, που δηλώνουν ότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρέχουν στα παιδιά τους καινούρια ρούχα ή δύο ζευγάρια υποδημάτων στο σωστό μέγεθος, ανήκουν στον φτωχό πληθυσμό.
* Το 90,3% των νοικοκυριών, με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών παρέχει στα παιδιά του ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι σε καθημερινή βάση, ενώ το 94,7% των νοικοκυριών παρέχει στα παιδιά του τη δυνατότητα να καταναλώνουν νωπά φρούτα και λαχανικά μία φορά την ημέρα.
* Το 1,7% των μη φτωχών νοικοκυριών δηλώνει ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρέχει στα παιδιά του ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι σε καθημερινή βάση, ενώ το 1,3% δηλώνει ότι για οικονομικούς λόγους δεν παρέχει στα παιδιά του τη δυνατότητα να καταναλώνουν νωπά φρούτα και λαχανικά μία φορά την ημέρα. Τα αντίστοιχα ποσοστά για τον φτωχό πληθυσμό είναι 22,3% και 12,6% αντίστοιχα.
* Το 20,8% των φτωχών νοικοκυριών, με παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών, δηλώνει ότι για οικονομικούς λόγους δεν μπορεί να παρέχει στα παιδιά του εξοπλισμό υπαίθριων δραστηριοτήτων αναψυχής, ενώ το 15,4% δεν μπορεί να παρέχει στα παιδιά του παιχνίδια εσωτερικού χώρου...

Πηγή: euro2day.gr Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

Οι δραματικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας

Τρεις έρευνες που τα πορίσματά τους ανακοινώθηκαν τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώνουν τις δραματικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.
Διεθνώς το ποσοστό εκείνων που.. βλέπουν βίντεο, ειδήσεις, τηλεοπτικές εκπομπές, σειρές, ταινίες μέσω Ιντερνετ (από τον φορητό υπολογιστή, την ταμπλέτα ή το κινητό) είναι μεγαλύτερο από εκείνο των παραδοσιακών τηλεθεατών που ενημερώνονται και ψυχαγωγούνται από τον τηλεοπτικό δέκτη.
Ο μέσος χρήστης έξυπνου κινητού χρησιμοποιεί τη συσκευή του περισσότερες από 1.500 φορές την εβδομάδα ή 3 ώρες και 16 λεπτά ημερησίως, περίπου οι μισοί χωρίς το κινητό τους νιώθουν χαμένοι, αρκετοί «μπαίνουν» να κάνουν μία από τις 221 διαφορετικές εργασίες που πραγματοποιούν από το κινητό στη διάρκεια της μέρας χωρίς να το συνειδητοποιούν.
Τέλος, τις τελευταίες μέρες ο αριθμός των ενεργών καρτών SIM ξεπέρασαν τον παγκόσμιο πληθυσμό 7,23 έναντι 7,2 δισ. Και έπεται συνέχεια, αφού οι κάρτες SIM αυξάνονται κατά 6,1% ετησίως, ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός κατά 1,2%.
Οταν παρουσιάζονται στοιχεία του είδους η συζήτηση συνήθως στρέφεται στην εξάρτηση. Υπαρκτή και οδυνηρή. Είναι αλήθεια, κι αυτό δεν χρειάζεται έρευνα για να διαπιστωθεί, ότι η υπερβολική, μανιώδης χρήση, οδηγεί έξω από τη ζωή. Αποσπασμένοι, οι μανιακοί, από κάθε άλλο ενδιαφέρον, σταδιακά φθείρουν ταυτότητα και συγκροτημένη ζωή. Ομως εξαρτήσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Ισως όχι τόσο μαζικά και σε τόσο μικρές ηλικίες. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα είδος εκπαίδευσης των παιδιών και των εφήβων στη χρήση των πολυμέσων. Διότι η επικοινωνία είναι δημοκρατία.
Στην τεχνολογική κουλτούρα, επίσης, υπάρχει βαθιά θαμμένη κάτω από τα στρώματα του καταναλωτισμού και του ατομικισμού, η αιώνια αναζήτηση για περισσότερη ελευθερία, περισσότερη συμπαράσταση. Δεν εντοπίζονται, λοιπόν, τόσο εκεί οι αλλαγές που φέρνει η νέα πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, στον τρόπο σκέψης.
Ούτε αποτελεί «είδηση» η συμβολή των μέσων στην αποδιάρθρωση του πραγματικού. Αν το «μήνυμα είναι το μέσο», όπως έλεγε ο Μακ Λούαν, αυτό ισχύει από καταβολής τηλεόρασης.
Η πιο σχετικά νέα και βαθιά αλλαγή έχει να κάνει με τον... ανθρωπομορφισμό των μέσων. Καθότι φορητά, είναι ο σύντροφος, το παιχνίδι, το φυλαχτό, το στήριγμα, το «όπλο». Και αυτό το είχε προβλέψει ο Μακ Λούαν όταν είχε πει το 1961 ότι τα μίντια, η τεχνολογία, είναι επέκταση του κεντρικού νευρικού μας συστήματος. Ιδίως το κινητό είναι το alter ego, ο δεύτερός μας εαυτός, το αποκούμπι, ο διασκεδαστής, η ασπίδα προστασίας κυρίως μέσα σ’ ένα εχθρικό άγνωστο περιβάλλον.
Ιδιαίτερα οι γυναίκες, όταν νιώθουν ευάλωτες σε δημόσιους χώρους, χρησιμοποιούν το κινητό ως «σωματοφύλακα», διαπιστώνει παλαιότερη αμερικανική έρευνα, που επιπλέον βεβαιώνει ότι μια σύντομη συζήτηση στο κινητό, συμβάλλει στην έκκριση ενδορφινών, των φυσικών χημικών ουσιών που ανακουφίζουν από το στρες.
Εκείνο που δεν λέει η έρευνα είναι ότι τα μέσα ναι μεν μας υπηρετούν, ταυτόχρονα όμως μας μεταμορφώνουν σε δικούς τους υπηρέτες..Ομως αυτό είναι οφθαλμοφανές, δεν είναι;

Πηγή: http://www.kathimerini.gr - Της κ.Τ.Καραισκάκη Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

Γνωμοδότηση του Ε Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σχετικά με θέματα αυτοδίκαιης αργίας

Γνωμοδότηση του Ε Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους σχετικά με θέματα αυτοδίκαιης αργίας

Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

36 εκατομμύρια σκλάβοι

Σε 167 διαφορετικές χώρες επιβιώνει η δουλεία.
Οι περιπτώσεις αφορούν εμπορία ανθρώπων, σεξουαλική εκμετάλλευση, καταναγκαστική εργασία, υπηρεσία για εξόφληση χρέους ή ακόμη και καταναγκαστικούς γάμους.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, σχεδόν 36 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, παραμένουν μέχρι και σήμερα σε κατάσταση δουλείας και οι περισσότεροι από τους μισούς βρίσκονται σε πέντε χώρες -την Ινδία, την Κίνα, το Πακιστάν, το Ουζμπεκιστάν και τη Ρωσία-, όπως αποκάλυψε χθες η αυστραλιανή οργάνωση για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Walk Free.
Σύμφωνα με την έρευνα της οργάνωσης αυτής, «περιπτώσεις σύγχρονης δουλείας εντοπίζονται και στις 167 χώρες» που ελέγχθηκαν. Μπορεί να αφορούν εμπορία ανθρώπων, σεξουαλική εκμετάλλευση, καταναγκαστική εργασία, υπηρεσία για εξόφληση χρέους ή ακόμη και καταναγκαστικούς γάμους.

Χειρότεροι οι Ινδοί
Η Walk Free υπολογίζει ότι 35,8 εκατομμύρια άνθρωποι υπηρετούν σήμερα ως «σκλάβοι», αριθμός αυξημένος κατά 20% σε σύγκριση με το 2013. Η αύξηση αυτή δεν οφείλεται πάντως σε μια «έκρηξη» περιπτώσεων δουλείας, αλλά στην καλύτερη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε στην έρευνα. Πάνω από έξι στους δέκα (ποσοστό 61%) ανθρώπους που είναι θύματα εκμετάλλευσης ζουν σε πέντε χώρες: στην κορυφή του καταλόγου βρίσκεται η Ινδία, όπου «υπάρχουν όλες οι μορφές σύγχρονης δουλείας» και τα θύματα υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 14,3 εκατομμύρια. Ακολουθούν η Κίνα (3,2 εκατομμύρια), το Πακιστάν (2,1 εκ.), το Ουζμπεκιστάν (1,2 εκ.), η Ρωσία (1,1 εκ.), η Νιγηρία (834.000 άνθρωποι), η ΛΔ του Κονγκό (762.000), η Ινδονησία (714.000), το Μπαγκλαντές (680.900) και η Ταϊλάνδη (475.300).

Κληρονομική δουλεία
Το υψηλότερο ποσοστό θυμάτων δουλειάς, αν ληφθεί υπόψη ο συνολικός πληθυσμός μιας χώρας, το έχει πάντως η Μαυριτανία, με 4%. Η οργάνωση εξήγησε ότι στη χώρα αυτή η δουλεία είναι «κληρονομική» και «ριζωμένη στη μαυριτανική κοινωνία». Ακολουθούν το Ουζμπεκιστάν, η Αϊτή και το Κατάρ. Στις τελευταίες θέσεις του καταλόγου βρίσκονται οι δύο χώρες-υποδείγματα, με 100 θύματα η καθεμία, η Ισλανδία και το Λουξεμβούργο. Η Ευρώπη συνολικά έχει το χαμηλότερο ποσοστό σκλάβων, με 1,6%, που αντιστοιχεί σε 566.200 ανθρώπους οι οποίοι, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι θύματα σεξουαλικής ή οικονομικής εκμετάλλευσης.
Η Βουλγαρία, η Τσεχία και η Ουγγαρία προηγούνται στον κατάλογο όσον αφορά το ποσοστό των «σκλάβων» σε σύγκριση με τον πληθυσμό των χωρών αυτών. Τα περισσότερα θύματα ωστόσο, 185.000 άνθρωποι, εκτιμάται ότι βρίσκονται στην Τουρκία. Η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, στην 156η θέση, με 0,013%, ή (κατ' εκτίμηση) 1.400 πρόσωπα να ζουν σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, ακριβώς κάτω από το Βέλγιο, στην 155η θέση, και την Πορτογαλία, στην 157η, που έχουν ταυτόσημα ποσοστά.

Πολλά πρόσωπα
Η σύγχρονη δουλεία έχει πολλά πρόσωπα, όπως τα καταγράφει η Walk Free: «από τα παιδιά που στερούνται την εκπαίδευση γιατί τα αναγκάζουν να δουλεύουν ή τα παντρεύουν πολύ μικρά, μέχρι άνδρες που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους γιατί χρωστούν χρήματα στους πράκτορες εύρεσης εργασίας, γυναίκες και κορίτσια που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, ως υπηρετικό προσωπικό (...) η δουλεία υπάρχει ακόμη και σήμερα, σε όλες τις χώρες και μας επηρεάζει όλους», τονίζεται στην έκθεση. Η δουλεία ορίζεται ως η «κατοχή» ή η «άσκηση ελέγχου» σε ανθρώπους κατά τρόπον που τους στερεί την ελευθερία τους, με σκοπό την εκμετάλλευσή τους για αποκόμιση οφέλους ή για σεξ, συνήθως διά της βίας, με καταναγκασμό ή μέσω εξαπάτησης.

Στα χαρτιά…
Σε όλες οι χώρες του κόσμου, εκτός από τη Βόρεια Κορέα, υπάρχουν νόμοι που ποινικοποιούν ορισμένες μορφές δουλείας, όμως οι περισσότερες κυβερνήσεις θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα για να βοηθήσουν τα θύματα, είπε η επικεφαλής του τμήματος ερευνών της Walk Free, Φιόνα Ντέιβιντ. «Οι έρευνες δείχνουν ότι στα χαρτιά γίνονται πολλά, όμως αυτό δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκην ότι θα υπάρχουν και αποτελέσματα», είπε χαρακτηριστικά.

Πηγή: http://www.sigmalive.com/ Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

Η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων και οι εμπνευστές της

Η παραγωγικότητα της εργασίας σε μια ιδιωτική επιχείρηση ή σε μια δημόσια υπηρεσία δεν είναι ευθύνη του εργαζόμενου, αλλά ευθύνη της εργοδοσίας και πηγάζει από τον εκσυγχρονισμό της επιχείρησης με τα πιο σύγχρονα μέσα παραγωγής, τον καλό προγραμματισμό, την καλή οργάνωση και τον έλεγχο!
Αυτό το επιχείρημα που προωθείται από κυβερνητικούς παράγοντες, κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης, πως όταν μια επιχείρηση ή μια δημόσια υπηρεσία δεν πάει καλά φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν είναι πρωτοφανές!
Παρουσιάζει την όποια επιχείρηση ή την όποια δημόσια υπηρεσία, ως ένα ξέφραγο αμπέλι όπου ο εργαζόμενος έχει την ευχέρεια να κάνει οτιδήποτε του κατέβει, να σκοτώνει μύγες, να ... παίρνει μόνος του άδεια, να αφήνει τη δουλειά για να κάνει εξωτερικές δικές του δουλειές, να κάνει chatting στο Internet και να αφήνει γενικά στην άκρη τη δουλειά που πρέπει να γίνει και για την οποία τον πληρώνουν, χωρίς να τον ελέγχει κανένας και χωρίς να ελέγχει κανείς αν έγινε η δουλειά που πρέπει να γίνει! Αν είναι δυνατόν! Μόνο όταν έχει κανείς μια τόσο αρρωστημένη αντίληψη για τη λειτουργία μιας επιχείρησης ή μιας δημόσιας υπηρεσίας, μόνο τότε μπορεί να αποδώσει τα χάλια της στον ίδιο τον εργαζόμενο και μόνο τότε μπορεί να έχει και τη «νοσηρή» πολιτική της «αξιολόγησης» που είναι κι αυτή με αυτή την έννοια πρωτοφανής, γιατί θεωρεί πως οι δημόσιες εν προκειμένω υπηρεσίες ήταν, είναι και θα είναι ξέφραγα αμπέλια, όπου ο κάθε εργαζόμενος στις υπηρεσίες αυτές δεν είναι ενταγμένος μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο εργασίας με συγκεκριμένα καθήκοντα για να κάνει αυτά που θα του ανατεθούν και για τα οποία τον προσέλαβαν και τον πληρώνουν, αλλά έχει την ευχέρεια να αφήνει στην άκρη τη δουλειά του και να κάνει οτιδήποτε του κατέβει και οτιδήποτε τον βολεύει, ακόμα και να μην προσέρχεται κανονικά στην εργασία του, χωρίς να τον ελέγχει κανείς!
Οι εμπνευστές του μέτρου της «αξιολόγησης» των δημοσίων υπάλληλων είναι γνωστό πως είναι θιασώτες και υπέρμαχοι του ιδιωτικού τομέα και ως τέτοιοι είναι βέβαιο πως γνωρίζουν πως στις ιδιωτικές επιχειρήσεις ένα τέτοιο μέτρο σαν την «αξιολόγηση» είναι αδιανόητο! Στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, οι εργοδότες οργανώνουν και ελέγχουν την εργασία με σκοπό να επιτευχθούν όσα έχουν προγραμματιστεί και οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να ανταποκριθούν στα συγκεκριμένα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί και να φέρουν σε πέρας το έργο που η επιχείρηση στην οποία εργάζονται έχει προγραμματίσει. Αν ένας εργαζόμενος δεν ανταποκριθεί σ’ αυτά που του ανατέθηκαν, κοινώς δεν «βγάλει τη δουλειά» που έπρεπε να κάνει, ελέγχεται άμεσα από το «αφεντικό», «επιστάτες», «διευθυντές» και διάφορους «προϊσταμένους» και υφίσταται άμεσα τις συνέπειες της μη επαρκούς ανταπόκρισής του.
Είναι λοιπόν φανερό πως σε μια τέτοια οργάνωση της εργασίας ένα τέτοιο μέτρο όπως η «αξιολόγηση» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί οι υπέρμαχοι της «ελεύθερης αγοράς» και του ιδιωτικού τομέα δεν περιορίζονται στη θεσμοθέτηση του προγραμματισμού, της οργάνωσης και του ελέγχου της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως γίνεται στον ιδιωτικό τομέα που ομνύουν στο όνομά του, και προωθούν την «αξιολόγηση» με την οποία κρίνεται εκ των υστέρων ο ίδιος ο εργαζόμενος και όχι η ανταπόκρισή του στη δουλειά που του έχει ανατεθεί και μάλιστα σε απεριόριστο χρονικό ορίζοντα στο παρελθόν; Ποιο είναι άραγε το ζητούμενο της «αξιολόγησης»; Αν δεν είναι να γίνεται η δουλειά, τότε τι είναι; Μήπως να βρεθεί ποιος είναι πιο «άξιος» από τον άλλο, δηλαδή η λεγόμενη «αξιοκρατία» και να απολυθούν οι «ανεπαρκείς», οι «ανάξιοι» και γιατί όχι και οι για «διάφορους» λόγους ανεπιθύμητοι;
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι δύσκολο να δοθεί: Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε πως οι εμπνευστές του μέτρου της «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων είναι ταυτόχρονα και οι υπεύθυνοι και εμπνευστές του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε και λειτουργεί και τώρα ο Δημόσιος Τομέας. Η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’90 και συγκεκριμένα στο Προεδρικό Διάταγμα 318 του 1992. Τότε, σκοπός της «αξιολόγησης» ήταν η λεγόμενη «αξιοκρατία», δηλαδή η προώθηση των ημετέρων και συνακόλουθα ο αποτελεσματικότερος έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην εποχή της κρίσης η «αξιολόγηση» προσαρμόστηκε στα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές «ανάγκες», που είναι η συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα και συνακόλουθα ο περιορισμός των δωρεάν κοινωνικών παροχών για να μεταφερθεί ζωτικός χώρος και κερδοφορία στον Ιδιωτικό, η μείωση των μισθών των Δημοσίων Υπαλλήλων, γιατί η «αξιολόγηση» αντικαθιστά τη μισθολογική βελτίωση λόγω χρόνων υπηρεσίας, η υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων με την απειλή της «αξιολόγησης» που πρέπει να καταγράφει οπωσδήποτε και «ανάξιους» και φυσικά παραμένει και ο αρχικός σκοπός της, δηλαδή η προώθηση των ημετέρων και ο έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, είτε στο αρχικό του στάδιο, είτε στο τωρινό, το μέτρο της «αξιολόγησης» προϋποθέτει πως ο Δημόσιος Τομέας θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως τον λειτουργούσαν τόσα χρόνια αυτοί που είχαν τον έλεγχό του, ως τσιφλίκι τους και ως μέσο για την εξασφάλιση ψηφοφόρων και βέβαια ως ένα ξέφραγο αμπέλι όπου η προσφορά επαφίεται στην καλή διάθεση των εργαζομένων του που επομένως πρέπει να «αξιολογούνται» εκ των υστέρων για να ελεγχθεί αν έκαναν τη δουλειά που υποτίθεται πως τους έδωσαν να κάνουν και να τους έχουν με αυτό τον τρόπο «στο χέρι»! Και επειδή φυσικά δεν μπορεί να αποδοθούν στους υμνητές του ιδιωτικού τομέα και τους υποστηριχτές των ιδιωτικών συμφερόντων τέτοιες προθέσεις και μια τέτοια παιδαριώδης αντίληψη για την αποδοτική λειτουργία του Δημόσιου Τομέα, εύκολα προκύπτει πως ο σκοπός του θεσμού της «αξιολόγησης» δεν είναι η εξυγίανση και η αποδοτικότητα του Δημόσιου Τομέα όπως ισχυρίζονται, αλλά η εφαρμογή της πολιτικής τους, δηλαδή η συρρίκνωσή του, η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, η υποταγή τους, η προώθηση των ημετέρων και ο έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις κυβερνήσεις, ώστε η λειτουργία του να υποτάσσεται στην κυβερνητική πολιτική και όχι στην παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών για τις οποίες υπάρχει!
Οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αντίδρασή τους και την απόρριψη της «αξιολόγησής» τους, δεν προστατεύουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά και το δημόσιο συμφέρον, τη δωρεάν προσφορά των κοινωνικών παροχών στην Παιδεία, στην Υγεία, στο Περιβάλλον, στην Καθημερινότητα!

Πηγή: aienaristeyein.com-Προκόπης Κωφός Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

Εναντίον

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται....
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων.
Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας...
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι.
Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό....
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος - κείμενο του 1977 στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

Ο 83χρονος ποιητής της Θεσσαλονίκης Ντίνος Χριστιανόπουλος αρνήθηκε το «μεγάλο βραβείο γραμμάτων» που του απένειμαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, για το σύνολο του έργου του, παραπέμποντας σε παλιότερο κείμενό του (1979) με τον εμβληματικό τίτλο «Εναντίον». «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους», σχολίασε... Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....

Tο μεγάλο παγκόσμιο κόλπο της εποχής: Ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των ζημιών

Έχοντας λάβει περί τα 200 δισεκατομμύρια βοήθεια από το 2008 μέχρι και σήμερα οι τράπεζες σύμφωνα με τα stress tests εμφανίζονται υγιείς. Γεγονός που επιβραβεύει το μεγάλο παγκόσμιο κόλπο της εποχής: Ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των ζημιών.
Για να περάσουν τα test οι τράπεζες ωστόσο κάποιοι πλήρωσαν και εξακολουθούν να πληρώνουν .Ετσι κοινωνικοποιούνται οι ζημιές για να δουλεύει το σύστημα. Το σύστημα που παράγει φτώχεια για τους πολλούς και κέρδη για τους ελάχιστους.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ότι αυτήν ακριβώς την περίοδο της κρίσης οι Ελληνες δισεκατομμυριούχοι όπως και τα δισεκατομμύριά τους αυξήθηκαν. Δεν είναι μυστικό ότι:
Σύμφωνα με την έρευνα της ελβετικής τράπεζας UBS πάμπλουτοι που αντιστοιχούν στο 1 εκατομμυριοστό του πληθυσμού της χώρας κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» στην Ελλάδα το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007.
Δεν είναι επίσης μυστικό ότι σύμφωνα με τις έρευνες οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ των ετών 2008 – 2013:
Τα νοικοκυριά με μηνιαίο εισόδημα κάτω από 750 ευρώ αυξήθηκαν κατά 451,3%.
Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε ένα δωμάτιο αυξήθηκαν κατά 41,3%.
Τα νοικοκυριά που διαμένουν σε κατοικίες μικρότερες των 40 τμ αυξήθηκαν κατά 31,3%.
Τα νοικοκυριά με κεντρική θέρμανση μειώθηκαν κατά 48,5%.
Τα νοικοκυριά χωρίς καθόλου θέρμανση αυξήθηκαν κατά 252,3%.
Η μέση μηνιαία κατανάλωση πετρελαίου θέρμανσης μειώθηκε κατά 62,5%.
Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 243%….
Μπορεί, λοιπόν, κανείς έχοντας υπόψη του κάποια από τα πιο πάνω στοιχεία να αντιληφθεί ποιοι πλήρωσαν το λογαριασμό…
Αυτοί πλήρωσαν το λογαριασμό σήμερα που οι τράπεζες «σώθηκαν» και επισήμως, προφανώς δεν έχουν κανένα λόγο να συμμεριστούν τις κραυγές των κυβερνητικών πανηγυρισμών. Αυτοί που πληρώνουν αυτές τις «επιτυχίες» έχουν κάθε λόγο να παρακολουθούν με ανησυχία τη συνέχεια που έρχεται, τους επόμενους λογαριασμούς που λήγουν και που πάλι θα πρέπει να πληρωθούν από τα γνωστά υποζύγια. Τους εργαζόμενους...
Γιατί μετά την επιτυχία των τραπεζών, έρχεται μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του επόμενου μήνα η τρόικα ζητώντας:
Απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα
Απολύσεις στο Δημόσιο
Ρύθμιση του ασφαλιστικού
Αναμόρφωση στα εργασιακά
Πλειστηριασμούς ακόμη και για την πρώτη κατοικία
Με άλλα πιο απλά λόγια: ο λογαριασμός της πολιτική που με συνέπεια και επιμονή ακολουθεί η συγκυβέρνηση, είναι ανοιχτός και για πάντα ανεξόφλητος. Για όσο τουλάχιστον συνεχίζουμε αδιαμαρτύρητα να συνεισφέρουμε στα κέρδη των ελάχιστων αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα να πληρώνουμε και τις ζημιές τους.

Πηγή: topontiki.gr Διαβάστε περισσότερα για αυτό το θέμα....