Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Παρατηρώ γύρω μου τους ανθρώπους. Παρατηρώ τη συμπεριφορά τους, ακούω τα λόγια τους, βλέπω τις πράξεις τους. Αναρωτιέμαι, τι να σκέφτονται, τι πιστεύουν, πως άραγε να βιώνουν την κρίση, αυτήν την τραγική κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει σαν λαός.
Υπάρχουν, από αυτή την άποψη, διαφορετικές «κατηγορίες» ανθρώπων. Κάποιοι από αυτούς μοιάζει σαν να ζουν σ' έναν δικό τους κόσμο και σαν να μην τους επηρεάζει τίποτε από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Προσπαθούν ίσως να προστατέψουν τις δικές τους μικρές, τακτοποιημένες ζωούλες, το δικό τους μικρόκοσμο. Ευελπιστούν ότι αυτή η κρίση θα τους επηρεάσει όσον το δυνατόν λιγότερη και «θα τη βγάλουν καθαρή».
Κάποιοι άλλοι φοράνε τις κομματικές παρωπίδες και με αυτές πορεύονται. Κοιτάνε μόνο μπροστά. Δεν μπορούν να κοιτάξουν δεξιά ή αριστερά και σίγουρα δεν μπορούν να κοιτάξουν πίσω. Πάνω απ' όλα το κόμμα;; Όχι!!! Δεν το πιστεύω αυτό. Πάνω απ' όλα ο εαυτούλης τους. Το κόμμα είναι το μέσον, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα. Έτσι πορεύτηκαν στη ζωή τους, με αυτό τον τρόπο «βολεύτηκαν», με αυτό τον τρόπο πιστεύουν ότι θα «βολέψουν» και τα παιδιά τους.
Μερικοί βρίσκονται σε κατάσταση άρνησης. Ο φόβος τον οποίο έχουν διασπείρει οι κυβερνώντες, αυτή η άνευ ορίων τρομοκρατία, έχουν βρει γόνιμο έδαφος σε αυτούς τους ανθρώπους. Έχουν αδρανοποιηθεί, δεν αισθάνονται, δεν καταλαβαίνουν, δεν βλέπουν, δεν ακούν. Στρουθοκαμηλίζουν και ποιος ξέρει;;; κάτι μπορεί να γίνει, ίσως ένα θαύμα.
Τέλος, υπάρχει και μια κατηγορία, που αποτελεί μειοψηφία ίσως, εκείνων των ανθρώπων που πιστεύουν σε κάτι που πραγματικά αξίζει, αυτό που λέμε «ΙΔΑΝΙΚΑ-ΑΞΙΕΣ». Ναι!! Μη σας φαίνεται περίεργο ...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ΙΔΕΟΛΟΓΟΙ. Μόνο που είναι πολύ λίγοι και ζουν στην αφάνεια. Επισκιάζονται από τους υπόλοιπους, αυτούς που με τη νοοτροπία τους και τις πράξεις τους ευθύνονται, ο καθένας όσο του αναλογεί, για την κατάσταση στην οποία έχουμε οδηγηθεί. Άλλωστε η λαική ρήση το λέει: «Τα σκ@@ά και οι φελλοί» πάντα επιπλέουν.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουν πίσω από τις εικόνες και διαβάζουν πίσω από τις λέξεις. Αυτοί που θεωρούν χρέος τους να αγωνιστούν για πράγματα, που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, όπως η δουλειά, η παιδεία, η παροχή υπηρεσιών υγείας, η ύπαρξη ενός κράτους που θα προστατεύει τους πολίτες.
Είναι αυτοί που δεν μπορούν να μένουν απαθείς μπροστά στο δράμα του συνανθρώπου τους. Αυτοί που συναισθάνονται τον πόνο και την αγωνία του διπλανού τους. Αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν τη σκέψη ενός πεινασμένου παιδιού, ενός άνεργου νέου ανθρώπου, ενός άστεγου ηλικιωμένου. Αυτοί που δεν γυρίζουν το κεφάλι, κάνοντας πως δεν βλέπουν τη δυστυχία που υπάρχει δίπλα τους, μην τυχόν και «κολλήσουν».
Αυτή η μειοψηφία αισθάνεται το βάρος του αγώνα. Αυτοί είναι που, κάποια στιγμή, θα μπουν μπροστά, παρασύροντας μαζί τους κι άλλους.
Είναι άραγε τρελοί;; Μπορεί να είναι κι έτσι. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι πάντα τους πρωτοπόρους, τους διαφορετικούς, οι υπόλοιποι τους χαρακτήριζαν τρελούς. Ο κόσμος μας όμως από τέτοιους «τρελούς» αλλάζει. Όχι από τους «γνωστικούς».
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στις τρεις πρώτες «κατηγορίες» ανθρώπων με τη ελπίδα και την ευχή να μπορέσουν να δουν με άλλη ματιά τα όσα δραματικά συμβαίνουν στον τόπο μας και να συμβάλλουν κι αυτοί, όσο και όπως μπορεί ο καθένας, σε μια προσπάθεια όλων μας για τη ΣΩΤΗΡΙΑ μας!!

Πηγή: http://nikiloy.pblogs.gr/